Op 16 januari heb ik mijn oh zo zieke katje Otje moeten laten inslapen. Ze was slechts 16 weken oud. Met Otje's gezondheid was zowat alles mis wat er mis kan gaan, ze was vrijwel blind en had steeds minder energie. Dat kwam vermoedelijk door een probleem met haar hypofyse, al tijdens de zwangerschap waardoor veel organen niet goed waren aangelegd.

Arme Otje, ik mis haar zo! De twee witte voetjes van haar die ik zag als ik onder mijn bank keek. En die keer dat ze zoek was, en halverwege de trap volkomen onzichtbaar op de potaarde in een halflege bloempot lag te slapen. Zo koddig als ze altijd kwam aanlopen als ik haar naam riep, en hoe ze op bepaalde muziek reageerde. Alleen jammer dat ze het met mijn andere kat Witje niet zo goed kon vinden. Waarschijnlijk lag dat meer aan de driestheid van de jongere Witje, dan aan de kleine, stoere, slimme Otje. Ze kijkt nu vast vanuit een beter oord, vanaf een stapel al opengemaakte blikjes met haar favoriete zalmpaté vanuit de kattenhemel naar beneden naar ons geploeter.

John     

Deze tekst op een kaartje dat ik een week na het inslapen van Otje van de dierenarts kreeg, geeft wel aan hoezeer ik over mijn beslissing getwijfeld heb.

vervolg -->